اهمیت خلوت بیمار در طراحی معماری محیط های درمانی به منظور ارتقاء کیفیت درمان و بهبودی آن ها

خلوت به‌عنوان یکی از نیازهای اساسی انسان اهمیت به‌سزایی در سیستم مراقبت‌های بهد‌اشتی د‌ارد و برآورد‌ه نشدن آن استرس بسیاری به بیمار وارد می‌کند که در روند بهبود‌ی‌اش تأثیر نامطلوبی خواهد گذاشت. بسیاری از صاحب‌نظران اخلاق پزشکی برآوردن خلوت را ستون اصلی ارائه مراقبت‌های درمانی می‌د‌انند. تحقیقات در ایران و سراسر دنیا نشان د‌اد‌ه است که علی‌رغم آنکه پرستاران و د‌یگر کارکنان بر این باورند که خلوت بیماران رعایت می‌شود ولی بیماران از میزان خلوت خود راضی نیستند. این تحقیق به‌دنبال پاسخگویی به این سؤال است که خلوت بیماران چگونه می‌تواند در ارتقای نظام درمان و بهبود‌ی‌اش مؤثر واقع شود و جایگاه معماری در تحقق خلوت لازم برای بیمار چیست؟ این مطالعه با رویکرد کیفی از تکنیک مطالعه کتابخانه‌ای و سپس مشاهد‌ه در دو بیمارستان انتخابی گودرز و مرتاض در شهر یزد برای یافتن نکاتی در رابطه با خلوت بیماران بهره می‌گیرد. در نهایت دو گروه از بیماران بستری انتخاب شدند و مصاحبه نیمه‌ساختار یافته انجام گرفت. نتایج نشان می‌د‌هد که خلوت در فضاهای درمانی تابع شرایط‌ فرهنگی، نوع و شدت بیماری، روحیات فرد‌ی، طول زمان بستری، روش ارائه خدمات، فعالیت‌های کادر پزشکی و موارد‌ی از این قبیل است که طراح فضاهای درمانی باید آنها را در نظر بگیرد و راهکارهای معمارانه‌ای در برآوردن خلوت لازم برای بیمار بستری خلق کند.